Bir genç erkek, artık genç olgun bir birey oluyor gibi görünebilir dışarıdan bakıldığında ama dışarıya çok belli etmese de bir çocuk o daha. Her insanın içinde bir çocuk vardır derler ya hani ki kısmen doğrudur ama o çocuk belli şeylerden hevesini almıştır artık. Ama bizim kahramanımızın içindeki çocuk hala en basit şeylerde bile sanki gerçekten bir çocuğun ilk defa bir şeyi keşfedişi gibi yüksek bir heyecana sahip Çünkü doyasıya yaşayamamış çocukluğunu ama öyle aşırı yokluktan dolayı değil de baskıdan hevesinin sürekli kırılmasından dolayı. Artık öyle bir noktaya gelmiş ki hevesinin kırılmasıyla yeni bir şey keşfetme arzusu kalmamış bu çocuğun. Zaten istesem de olmayacak hiçbir şey diye. Yani şöyle şematize edecek olursak bu çocuğun oyuncağına o kadar çok elinden almışlar ki artık ne zaman bir oyuncakla oynayabilecek olsa bile zaten elinden alınacak diye hiç elini sürmez olmuş. Günler geçmiş bir şekilde kör topal ilerlemiş hayat. Bizim çocuğu ara sıra güldürse de çoğunlukla üzmüş hayat. Bu çocuk bir de birini sevmeye niyetlenir olmuş ama zaten o kız buna bakmaz diye o niyetini de içine gömmüş. Ya evet belki gidip kıza söylese ondan hoşlandığı kız belki istemeyecek ne teklif ederse reddedecek ama kardeşim içinden birini sevmene kim engel olabilir. İnsan içinden sevda büyütemez mi? İnsanın sevmek hevesi bile kırılmışsa ne uğruna yaşayabilir ki?
Yorumlar
Yorum Gönder